Nazwa forum

Rudzik był już bardzo stary, więc miał prawo kiedyś czy później umrzeć. Ale i tak długo się trzymał i nawet (wstrętna) sąsiadka tak go chwaliła, że i prycha i kicha, a jednak jakoś jeszcze żyje. Aż przyszedł na niego czas... Tak bardzo byłam zadowolona, kiedy i on odprowadzał mnie do końca polowych schodów, kiedy wracałam ze szkoły... I jak bardzo lubił się bawić (bo to on, nie ona) sznurkiem. Było to chyba w 2009 roku, więc nie wiele mogę opowiedzieć. A jeszcze bardziej było widać uśmiech na mojej twarzy, kiedy zobaczyłam, że "skrobie" sobie pazurki gdzie się tylko da, np. na czymś drewnianym (a przecież tak robią tylko młode koty). Ale i tak bardzo go kochałam. Owszem, jakie jego imię, to i tak wyglądał. Ale obydwa te koty były tylko na polu, mama nie pozwoliła mi nigdy ich wziąć do domu. Ale on już nie był taki zabawny jak Szarak i nie winię go za to. Przecież to nie jego wina, że miał tyle lat. Ale kochałam go taki, jaki był.
Jego kres życia był prawdopodobnie w 2009 lub 2008 roku, kiedy w listopadzie wracałam z kościoła i tata chciał mu dać mleko z witaminami, żeby tak nie prychał... Cieszę się bynajmniej, że mam go na podwórku pod "ciężką płytą" i zawsze mogę go odwiedzać i wracać do naszych cudnych chwil. A teraz najpiękniejsze zdjęcie uchwycone przez mojego tatę może jakieś 4 tygodnie przed śmiercią (nie wiem dokładnie) :






Dodam także, że kiedy chciałam go zawołać (kici, kici), a on wtedy spał, to długo musiałam czekać, aż do mnie przyszedł bo słabo widział no i słabo słyszał...